zobacz zdjęcia z uroczystości    
  25.06.2005r. Szynkielów.
  "Nigdy nie zapomnij, ile zawdzięczasz tym, którzy żyli przed tobą."
                                                    H.J.Brown, Jr.: Mały poradnik życia

25 czerwca 2005 roku, w niedzielne popołudnie, na terenie Szkoły Podstawowej w Szynkielowie zgromadziła się liczna grupa mieszkańców wsi, uczniowie i nauczyciele oraz wielu zaproszonych wcześniej gości. Przybyli, aby uczestniczyć w uroczystości odsłonięcia  tablicy pamiątkowej poświęconej mieszkańcom wsi Szynkielów żyjącym przed II wojną światową. 
 

 
Prezentujemy tekst wystąpienia Bożeny Rabikowskiej - absolwentki szynkielowskiej podstawówki oraz kilka zdjęć wykonanych w tym dniu przez Monikę i Piotra Pabisiaków, a także dwa przedwojenne zdjęcia budowanej szkoły. 



 "Witajcie nam tutaj drodzy przyjaciele,
 Z wami nasza radość, szczęście i wesele.."

Słowami ludowej piosenki, zapraszającej w progi domu oczekiwanych gości, chciałabym powitać w imieniu absolwentów tej podstawówki,
a jednocześnie wiernych przyjaciół tej szkoły, wszystkich przybyłych gości. Serdecznie witam przedstawicieli władz oświatowych z Łodzi i Sieradza. To oni przyjęli na siebie obowiązek dbania o oświatę w województwie i rejonie oraz o poziom wykształcenia naszych dzieci i młodzieży. Gorąco witam władze samorządowe powiatu wieluńskiego i gminy Konopnica oraz radnych tych jednostek. Witam bardzo serdecznie nauczycieli i Rady Rodziców naszej szkoły. Szczególnie serdecznie witam mieszkańców Szynkielowa i ich rodziny,
zwłaszcza dzieci i młodzież. Z myślą o nich, z wiarą że tę niedzielę zapiszą w swojej pamięci, spotkaliśmy się w szkole w dniu dzisiejszym. Jeśli jednak
zawiedzie ich pamięć, to na pewno przemówi do nich zapisana kamienna tablica, którą dzisiaj odsłonimy, i obok której uczniowie będą przechodzić przynajmniej dwa razy dziennie. witam więc jeszcze raz wszystkich gości i najserdeczniej dziękuję, że swoją obecnością uświetnicie Państwo naszą uroczystość - uroczystość poświęconą wyjątkowym ludziom, wprawdzie prostym, niewykształconym ale mądrym i zdeterminowanym w dążeniu do realizacji wytyczonych sobie celów, a przede wszystkim zapewnienia swoim potomkom możliwości ukończenia szkoły w rodzinnej miejscowości, i w godziwych warunkach. Dla mnie, drodzy Państwo, to bohaterowie nie tylko myśli, ale i czynu.  M. Konopnicka o takich ludziach pisała: "Ty, coś walczył dla idei,/   Chwała Ci!  /  Boś wykrzesał z Twej nadziei,/  Na wskroś burzy i zawiei - / Jasne dni."

Rok 1938, młodzież wraz z nauczycielem Władysławem Pełką porządkuje plac wokół budowanej szkoły. Zdjęcie udostępniła Janina Sójka-Dobras. Zotało ono wysłane salezjaninowi Józefowi Kałużnemu (1897-1987) do Brazylii, przez rodziców Janiny -Władysławę z Kałużnych i Piotra - małżonków Sójków, a następnie przywiezione przez niego do Szynkielowa. .

Szanowni Państwo.

70 lat temu, w maju 1935 roku, wieś nasza miała powody do ogromnej radości. W świetle dokumentów zachowanych w archiwach, Zarząd Okręgowy Towarzystwa Popierania Budowy Powszechnych Szkół Publicznych pismem z 6 maja tr. donosił, iż dokonał znacznej redukcji w projekcie pomocy finansowej na budowę szkół. W grupie niewykreślonych, a więc szczęśliwców, znalazł się Szynkielów z kwotą dofinansowania równą 10.000 zł. Tak duże wsparcie  uzyskały jeszcze dwie miejscowości pow. wieluńskiego. Sześć pozostałych szkół otrzymało wówczas po 1.000 do 3.000 zł, łącznie 12.000 zł.  Po odsłonięciu tablicy będziecie Państwo mogli przeczytać motto - myśl Heraklita z Efezu żyjącego jeszcze przed Chrystusem: "Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych, nigdy ich nie osiągnie."  Jak wnioskujemy z lektury zachowanych dokumentów i relacji rodzin, nasi przodkowie wykonali ogromną, trudną do wyobrażenia sobie pracę. I to pracę już praktycznie nie dla siebie, ale dla nas i następnych pokoleń szynkielowian. I chyba tak właśnie jest jak pisała E. Orzeszkowa, iż: "Żaden człowiek siły swojej nie zna, dopóki jej w potrzebie z siebie nie dobędzie."  A potrzeba kształcenia dzieci, świadomość ogromnej roli

Rok 1938  (z kroniki parafii) .

wykształcenia w życiu człowieka, tkwiła w naszych przodkach od dawna. Sami, w większości analfabeci, na pewno nie raz odczuwali skutki braku podstawowych umiejętności: czytania i pisania. Stąd chyba tak wielka determinacja w staraniach o szkołę i wspólne, zgodne działanie całej społeczności dla zrealizowania wyznaczonego celu.  Chcielibyśmy przybliżyć Państwu trochę historii  tej wyjątkowej, uwieńczonej sukcesem, batalii o oświatę w Szynkielowie. Batalii prowadzonej równolegle ze staraniami o kościół i parafię, i też zakończonymi pomyślnie. Z początkiem XX wieku, około roku 1901, do naszej wsi przyjeżdza z rodziną - jako kilkuletnie dziecko - późniejsza matka Tadeusza Różewicza. W oczach tej dziewczynki Szynkielów jest wsią piękną przyrodniczo ale bez szkoły, wsią zaniedbaną przez państwo. To czasy caratu. W księgach parafialnych z tego okresu polscy księża nie mogą wpisywać urodzonych czy zmarłych po polsku. Czytać i pisać umie mało kto. Dzieci, jeśli posyłane są do szkoły, to tylko zimą. Od wiosny do jesieni dzieci pomagają rodzicom: pasą gęsi, owce czy krowy i pilnują młodszego rodzeństwa. Jak zapisał nasz malarz- Stanisław Nowak, już za czasów administracji carskiej rozpoczęto działania związane zbudową szkoły. Drewniany budyneko wymiarach ok.8m x 10m postawiono przy dawnej drodze z kaplicy na cmentarz. Żywot tego budynku był bardzo krótki. Spłonął podczas pożaru wsi w święto Wniebowstąpienia Chrystusa 21.05.1914r. Przez rok uczył w tej szkole Franciszek Szydło-nauczyciel z Chorzyny. Rok 1914 był dla naszej wsi podwójnie tragiczny. Zanim w Sarajewie rozległy się strzały, które rozpoczęły I wojnę światową,Szynkielów był już po pożarze. Spłonęła prawie cała wieś: domy, wiele zwierząt, a nawet kilkoro ludzi. Nieco ponad dwa miesiące później Niemcy ostrzeliwali już Kalisz - główne miasto guberni kaliskiej,na terenie której znajdował się nasz Szynkielów. Mieszkańcowi naszej wsi starającemu się w Wieluniu o paszport, urzędnik kolejnego okupanta wpisuje w pozycji narodowość: Russe czyli Rosjanin a nie Polak.  Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1918 r. mobilizuje społeczność Szynkielowa do pracy, bowiem we wsi nie ma nic: ani straży, ani kaplicy, ani szkoły. Zaczynają prawie wszystko równocześnie, chociaż najszybciej udało im się postawić remizę strażacką i kaplicę. Można poczytać o tym w kronikach straży i parafii, a my (KPSzP) przedstawiliśmy te dane w folderze Szynkielowa, wydanym własnym sumptem przed kilkoma dniami. W tym miejscu pragnę podkreślić ogromny wkład pracy, czasu i własnych środków kilku osób, szczególnie Jolanty Kasprzak, Moniki Pabisiak-Madei i Piotra Pabisiaka. Bez nich przygotowanie tej pozycji o Szynkielowie na pewno byłoby niemożliwe. Z braku typowego budynku szkolnego, nauczanie dzieci w niepodległej Rzeczpospolitej odbywało się przez 20 lat w domach mieszkańców wsi. Często, jak wspominali szynkielowianie, nauczyciele wędrowali miedzami od jednego do drugiego gospodarza, aby przeprowadzić zajęcia z dziećmi. Gościny dzieciom udzielali m.in.:W. Karbowiak, J. Sójka, M. Kolanek, B. Kolanek, L. Gałek, J. Dobras, J. Czart oraz Stasiakowa. W wydawnictwie z roku 1925, w którym charakteryzowano Szkoły Powszechne w Rzeczpospolitej, o Szynkielowie napisano iż w tej miejscowości jest jedna izba lekcyjna o powierzchni 28,1 m, 1 etatowy nauczyciel prowadzący 34 godz. lekcji tygodniowo ze 128. uczniami. Postęp w urzeczywistnianiu marzenia o szkole miał miejsce w czasie komasacji gruntów wsi. Wtedy to mieszkańcy zrzekli się po kawałeczku ziemi na cele wspólne wsi, m.in. pod budowę szkoły. Zaraz też rozpoczęto działania, o których teraz można powiedzieć że wyprzedzały decyzje władz. Przystąpiono do zbiórki kamieni, przygotowania wapna oraz wydobywania gliny i produkcji cegły. Działania te nie mogły zostać niezauważone przez ówczesne władze oświatowe, tym bardziej że działania wsi wpomagało Koło (nr 57) Towarzystwa Popierania Budowy Powszechnych Szkół Publicznych, w którym działali m.in.:Alfons Kozanecki,  Władysław Grzesiak, Józef Jura. Działania Koła i wsi wspomagał bardzo aktywnie sołtys - Józef Czart oraz przedstawiciel do sejmiku powiatowego wieluńskiego - Franciszek Rabikowski. Trudno wymieniać wszystkich zaangażowanych w pracach na rzecz budowy szkoły. Myślę, że takich którzy nie pomagali, nie było. Jedni mogli dać do wyrabiania cegły parę koni, inni tylko jednego, a jeszcze inni jedynie siłę własnych mięśni. W grudniu 1933 roku Inspektorat Szkolny w Wieluniu kieruje do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wykaz miejscowości obwodu wieluńskiego, w których budowa szkół jest konieczna. Szynkielów był wtedy jedną z 60. miejscowości podanych w tym wykazie. Rok później, w grudniu 1934 roku, Inspektorat Szkolny prosi starostę wieluńskiego o zbadanie przydatności placów pod budowę szkół, w związku z zamiarem podjęcia budów - m.in. w Szynkielowie.

Mój Szynkielów, wiersz Radosławy Frąckiewicz

.